ေပ်ာက္ဆံုးေသာ အနာဂတ္ အတြက္ အေျဖရွာရန္

အိမ္နီးခ်င္း မိသားစု တစ္ခုမွာ အခင္မင္ရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္း လင္းထိန္ အမည္ရ လူငယ္ တစ္ဦး ရွိပါတယ္။ ေနထိုင္တာက နယ္ျမိဳ ႔ေလး တစ္ခုဆုိေတာ့ ေခတ္မွီဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မွု သိပ္မရွိပါဘူး။ လင္းထိန္ က စာေတာ္ပါတယ္။ စာေတာ္ဆုိလို႔ စာမွာ အမွတ္ျပည့္ရသူေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အတန္းဆရာေတြဆီမွာေရာ၊ အျပင္မွာေရာ က်ဴရွင္ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ သူေတာ္တယ္ဆုိတာ အတန္းထဲမွာ အလယ္အလတ္ေလာက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။


ဒါေတာင္ သူ႔မွာ စာက်က္ခ်ိန္ လံုလံုေလာက္ေလာက္ မရွိပါဘူး။ အိမ္က ေစ်းထဲမွာ လက္ဘက္ေျခာက္ေရာင္း ေတာ့ ေက်ာင္းအားတဲ့အခ်ိန္ဆုိ စာအုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ ဆိုင္သြားေစာင့္ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ ေတာ္တယ္ဆုိတာ ေက်ာင္းစာ အမွတ္ကိုပဲ ၾကည့္တာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ကိုယ္ေတြ စာအားရပါးရက်က္ေနခ်ိန္ သူက အလုပ္လုပ္ေနျပီး စာေမးပြဲနီးမွ ေကာက္က်က္တယ္၊ တြက္တယ္၊ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေအာင္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူငယ္တန္းကေန ၈ တန္းအထိ နယ္ေက်ာင္းမွာ အတူတူတက္ခဲ့ၾကတာေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ စာေရးသူလည္း ရန္ကုန္ေျပာင္းျပီး ေက်ာင္းတက္ပါတယ္။ အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ ေယာကၤ်ားေလးေတြ ျဖစ္ေနေတာ့ သံေယာဇဥ္သိပ္မထားပါဘူး။ သုိ႔ေပမယ့္ ဘယ္အခ်ိန္ေတြ႔ေတြ႔ အရင္လို ခင္မင္မွု မျပတ္ဘူးဆုိတာ ရင္ထဲထိ သိေနလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ စာေရးသူ ဘြဲ႔ရ ေက်ာင္းျပီးေတာ့ နယ္ကို အလည္ျပန္ပါတယ္။ အလည္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာ သူနဲ႔ေတြ႔ပါတယ္။

သူကေတာ့ ေစ်းထဲမွာ လက္ဘက္ေျခာက္ေရာင္းေနတုန္းပါပဲ….

သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ေတာ့ ဆိုင္ေစာသိမ္းလို႔ ဆိုင္တစ္ဆိုင္သြားထိုင္ျဖစ္ပါတယ္။ ျဖစ္စဥ္ ေၾကာင္းစံု ေမးၾကည့္တဲ့အခါ..

“င့ါညီမကို ေဘာ္ဒါေဆာင္ထားဖို႔ ကြာ၊ နီးစပ္ရာျမိဳ ႔ေတြက ေစ်းအထိေတာင္ သြားေရာင္းေနရတယ္”

သူက ဥာဏ္ေကာင္း တယ္။ စကားေျပာေျပျပစ္တယ္။ ဒီေတာ့ သူ႔လက္ဘက္ေျခာက္ေရာင္းတဲ့ ေစ်းသည္ဘဝ ကေတာ့ နယ္ျမိဳ ႔ငယ္ေလးမွာ သာမန္လူလတ္တန္းစား တစ္ဦးလိုပါပဲ။

ဒီမွာ အေျဖရွာၾကည့္ပါတယ္။ ဥာဏ္ေကာင္းေသာ္ျငားလည္း သူဘာလို႔ ဒီအေျခအေနက ရုန္မထြက္ႏိုင္ရတာလဲ။ သူ႔လို ဘဝဆံုးေနသူမ်ားေကာ ယင္းအေျခအေနက ရံုးထြက္ဖို႔ ဘာေတြလုိအပ္ေနပါသလဲ။

၁။ ကံကုိ ယံုပါ။ သုိ႔ေသာ္ ပံုမခ်ပါနဲ႔။ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ကိုယ့္ကံ တစ္ခု ေကာင္းလာဖို႔ ဥာဏ္နဲ႔ အားဆိုက္ပါ။

၂။ စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔။ ဘဝမွာ ကိုယ့္ထက္ အေျခအေနဆုိးသူမ်ား ရွိေနပါတယ္။ အေပၚကိုၾကည့္လို႔ မုဒိတာပြား အားက် အတုယူပါ၊ ေအာက္ကို ၾကည့္လို ကရုဏာဝင္ ဥာဏ္ျဖင့္ ဆင္ျခင္ပါ။

၃။ ေရာင့္ရဲပါ။ သုိ႔ေသာ္ မပ်င္းပါနဲ႔။ ေရာင့္ရဲသည္ဟုေသာ အေၾကာင္းျပ ခ်က္ျဖင့္ ဘဝတက္လမ္း အတြက္ ၾကိဳးစားေနမွုကို မရပ္တန္႔ပါႏွင့္။

၄။ ပညာ သင္ပါ။ မရပ္တန္႔ပါႏွင့္။ ပညာသင္ၾကားမွု ရပ္တန္႔သည့္အခ်ိန္က မိမိတန္ဖိုး တက္ေနျခင္းကို ရပ္တန္႔လိုက္ျခင္းႏွင့္တူပါတယ္။

၅။ ၾကိဳးစားပါ။ ဇြဲ႔မေလ်ာ့ပါႏွင့္။ ဇြဲေလ်ာ့လိုက္သည့္အခ်ိန္က က်ရွုံးမည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ဆိုင္းျခင္းနဲ႔ တူပါတယ္။

ရန္ကုန္မွာ ေနမွ မဟုတ္ပါ။ ႏိုင္ငံျခားမွာ ေနမွမဟုတ္ပါ။ ဘြဲ႔ရမွမဟုတ္ပါ။ ကံ၊ဥာဏ္၊ ဝီရိယ အားဆိုက္လို႔ ဘယ္ အလုပ္လုပ္လုပ္ သူ႔ေနရာနဲ႔ သူ ေအာင္ျမင္မွုဆုိတာ ထိုက္သင့္သလို ရစျမဲ ျဖစ္ပါတယ္။

စာေရးသူရဲ ႔ မိတ္ေဆြလင္းထိန္းဟာ ၁၀ တန္းေအာင္ပါတယ္။ တကၠသိုလ္ဆက္မတက္ပါဘူး။ ဘဝေက်ာင္းမွာ လည္း ဆက္လက္ သင္ၾကားျခင္း မရွိပါဘူး။ အကယ္၍ တကၠသိုလ္ဆက္တက္လို႔၊ ဘဝပညာ သင္ဖို႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အခ်ိန္ေပးေလ့လာလိုက္စားရင္ သူဒီအခ်ိန္မွာ လက္ဘက္ေျခာက္ ေစ်းသည္ မဟုတ္ပဲ ပြဲရံုတစ္ခုျဖစ္လာေအာင္ ဖန္တီးဖို႔ အခြင့္အလမ္းရွိခဲ့ပါတယ္။

 သူ ဥာဏ္ေကာင္းေပမယ့္ သူေကာင္းတဲ့ ဥာဏ္က ေဘာင္က်ဥ္းသြားပါတယ္။ ေဘာင္က်ယ္က်ယ္ ေတြးတတ္၊ ဥာဏ္ေကာင္းဖို႔ဆုိတာ ေဘာင္က်ယ္က်ယ္ ေလ့လာသင္ယူမွ ရတာ ျဖစ္ ပါတယ္။ ဒီေတာ့ စာဖတ္သူတုိ႔ထဲမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘဝဆံုးျပီလို႔ထင္ေန သူေတြ၊ ေအာင္ျမင္မွု မရွိေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ေနသူမ်ားအေနနဲ႔ ဒီဥပမာကို ယူလို႔ မိမိဘဝမွာ လက္ေတြ႔အသံုးခ်သြားႏိုင္ မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

-
ေအာင္ခမ္း (International news for myanmar)